Şuan için askerlik mevzuusuna bakış açım; Oradan ayrılmak için ayları, günleri, saatleri ve son anlarda saniyeleri sayar halde olan mensuplara sahip bir kurum. Sayılar herkesin düşmanı. Geçen her saniye ise herkesin kabusu olmuş durumda.
Benim en büyük sıkıntım ise tuvalet temizlemek pattis soymaktan ziyade “değersizlik hissiyatı”. Bugune kadar, bu hâlime kadar hep değer gören hep değer veren bi adam olarak orada figüran rolüne büründürülmekle alakalı sıkıntım olacak sanırım. Herkes herşeyin fiyatını biliyor ama kimse değer bilmiyorsa sıkıntı başlayacak gibi. Mal mıyım ben ? En büyük avantajım ise sıfır ego, aşırı özgüven ve fezalara kadar olgunlaşmış sabır katsayım. Etraftaki herkesten “20 yaşında bi bebe sana emirler vericek” filan diyor. e versiiin. En güzel maymun 3 maymun en nihayetinde. Bi kulağıma sövse diğer kulağımı dönerim. Buna da sövebilirsin bebişim derim. yeter ki değer bilsinler.
Askerliğe ıslah evi olarak bakılması zaten başlı başına komik. Sana 4 + 4 + 4 + 4 olaraktan 16 yıl eğitim öğretim verdim hala adam edemedim hadi birde askere alayım seni! mantıgı ne hoş. Asker kişisinin hayat standartlarını tamamen ayaklar altına aldığında sivil hayatında elinde bulunana ŞÜKRETTİĞİNİ söylüyorlar. Ya bilinç altı ? Oluşan hiperekspleksiler filan. Bu durumun senden kopardıkları ?
Fekat bu sıkıntımla alakalı olaraktan Konya hoş bir yermiş. Bir de jandarma olmam işi daha da kolaylaştırırmış. Daha önce orda aynı mertebede askerlik yapmış kişiler acaip rahat edeceğimi söylüyorlar. Bi nevi polislik oynayacakmışım. Tavuguma pişt dedi diye gelen şikayetlere gidecekmişim. Koğuşlar 8 kişilikmiş. Sıcak su filan sıkıntı değilmiş. Bol bol karargah dışına çıkılıp devriye yapılıyormuş. Yata yata askerlik yapmak istemem. Azıcık spor yapmam lazım. Adonsilerimle dönmem lazım.
Yola çıkmak için 6 Kasımı özellikle seçtim 🙂 7 si teslim oluyorum. Yeni dükkanımın fotografını da atayım
Yanıma neler alacagıma neler almam gerektiğine filan karar verdim. Yazısını yazdım. Güncelleyip paylaşıcam
atakan askerde 