İlk Konya Araştırma Sonuçlarım

Şuan için askerlik mevzuusuna bakış açım; Oradan ayrılmak için ayları, günleri, saatleri ve son anlarda saniyeleri sayar halde olan mensuplara sahip bir kurum. Sayılar herkesin düşmanı. Geçen her saniye ise herkesin kabusu olmuş durumda.

Benim en büyük sıkıntım ise tuvalet temizlemek pattis soymaktan ziyade “değersizlik hissiyatı”. Bugune kadar, bu hâlime kadar hep değer gören hep değer veren bi adam olarak orada figüran rolüne büründürülmekle alakalı sıkıntım olacak sanırım. Herkes herşeyin fiyatını biliyor ama kimse değer bilmiyorsa sıkıntı başlayacak gibi.  Mal mıyım ben ? En büyük avantajım ise sıfır ego, aşırı özgüven ve fezalara kadar olgunlaşmış sabır katsayım. Etraftaki herkesten “20 yaşında bi bebe sana emirler vericek” filan diyor. e versiiin. En güzel maymun 3 maymun en nihayetinde. Bi kulağıma sövse diğer kulağımı dönerim. Buna da sövebilirsin bebişim derim. yeter ki değer bilsinler.

Askerliğe ıslah evi olarak bakılması zaten başlı başına komik. Sana 4 + 4 + 4 + 4 olaraktan 16 yıl eğitim öğretim verdim hala adam edemedim hadi birde askere alayım seni! mantıgı ne hoş. Asker kişisinin hayat standartlarını tamamen ayaklar altına aldığında sivil hayatında elinde bulunana ŞÜKRETTİĞİNİ söylüyorlar. Ya bilinç altı ? Oluşan hiperekspleksiler filan. Bu durumun senden kopardıkları ?

Fekat bu sıkıntımla alakalı olaraktan Konya hoş bir yermiş. Bir de jandarma olmam işi daha da kolaylaştırırmış. Daha önce orda aynı mertebede askerlik yapmış kişiler acaip rahat edeceğimi söylüyorlar.  Bi nevi polislik oynayacakmışım. Tavuguma pişt dedi diye gelen şikayetlere gidecekmişim. Koğuşlar 8 kişilikmiş. Sıcak su filan sıkıntı değilmiş. Bol bol karargah dışına çıkılıp devriye yapılıyormuş. Yata yata askerlik yapmak istemem. Azıcık spor yapmam lazım. Adonsilerimle dönmem lazım.

Yola çıkmak için 6 Kasımı özellikle seçtim 🙂 7 si teslim oluyorum. Yeni dükkanımın fotografını da atayım

Yanıma neler alacagıma neler almam gerektiğine filan karar verdim. Yazısını yazdım. Güncelleyip paylaşıcam

Vira Bismillah, 357 Kez Maşallah

İş bu blog’u askerlik mevzusunda neler yaşadıgımı kendime anlatmak, eşe dosta bilgi vermek, iyiyim demek,  bi nevi günlük tutmak için açmış bulunmaktayım. Eger gün be gün yazacak fırsat bulamazsam dün be dün yazarım. dünlük tutmuş olurum. o o kadar da mühim değil.

Gün itibariyle nereye ne olarak yerleştirildiğim ve ne zaman gideceğim belli oldu.

Belli olacagı sırada nedense hiç heyecanım yoktu. Saat 11’de açıklanıyormuş, ben 12. gibi bilgisayar başına geçtim ama farkettim ki “e-devlet şifrem yok” gittim onu aldım geldim filan.

Teslim olmadan önce yanımda neler götüreceğim, neler götürmem gerektiği, kitap mitap filan konusunu biraz araştırıp en kısa zamanda tekrar burada olacağım. Bunun için bi kaç gün biraz araştırma yapıp abi nasihatı dinlemem gerekiyor.

Kafamda ki deli sorular:

Jandarma nedir, ne yapar?

Askerliğim kaç gün?

Giderken yanımda neler götürmem gerekiyor?

Telefon ?

Bana para filan verecekler mi ?

Hem acemi hem usta birliği aynı yer olması iyi mi kötü mü ?

En nihayetinde şöyle bir tablo var.

“ne olursan ol yine gel, sen bile gel aticiğim” diyerekten hem acemi hem usta birliği mevlana / KONYA oldu. Enteresan bir durum var. 2 saattir sosyal medyada 1000 lerce yazı yorum okudum bir tane Konya kelimesi görmedim. 74’ten sonra Kıbrıs’a 2. çıkartmayı yapıyoruz sanırım. Neyse bana ne. Ben jandarma olacakmışım.  1. grup olarak gittiğim için şanslıyım çünkü aralık ortasına kadar 1.5 ay daha beklemeye tahammülüm yoktu sanırım.

hee bu arada ilk “cenderme” esprisini Erhan yaptı. Tekila kazandı. 🙂